Polo en Trinco

Gisteren de bus op vanuit Sigiriya richting Polonnaruwa. De eigenaar had me heel goed uitgelegd waar ik moest overstappen en welke bus me uiteindelijk naar de plaats van bestemming zou brengen. Wat een held want het is op rolletjes verlopen! Even sukkelen met de rugzak en het eerste deel van de rit zat ik bedolven onder dat gedrocht dat ik bij me heb, maar uiteindelijk was er iets meer ruimte toen er mensen de bus verlieten. Iedereen helpt je ook als ze zien dat je een backpacker bent en mensen maken plaats voor zowel mezelf als m'n bagage. Wat een fijn gevoel is dat, je hoeft je hier helemaal niet hulpeloos te voelen. Uiteindelijk heeft de rit zo'n 2 uur geduurd en was ik er eigenlijk nog vroeger dan ik had gedacht. Meevaller dus. Als je hier uit de bus wil stappen moet je wel snél zijn, want echt stoppen doen de chauffeurs hier niet. Even wat onhandigheid om mijn spullen uit de bus te krijgen maar met wat getrek en gesleur alias 'ik gooi mijn rugzak de bus uit', is het goed gekomen. De eerste de beste tuktuk chauffeur was alweer daar. De man heeft me netjes voor 'een prikje' naar m'n verblijf gebracht. Alweer een vriendelijke ontvangst, iets minder Engels deze keer, maar met handen en voeten uitleggen gaat ook. En altijd met de glimlach. De locals hier zorgen er echt voor dat ik hier alles en iedereen breedlachend begroet. Dat is op veel plekken in de wereld anders volgens mij en toegegeven, ik heb zelf soms ook niet echt de vriendelijkste uitstraling, maar bij deze, er wordt aan gewerkt!
Veilig aangekomen en dan snel de fiets op om de ruïnes te verkennen. Polonnaruwa was vroeger de tweede koningsstad na Anuradhapura en van al die pracht en praal zijn er heel veel ruïnes opgegraven. Deze liggen heel verspreid over het gebied dus het fietsje was zeker welgekomen of het was me niet gelukt. Dreigende wolken boven Polonnaruwa konden de pret niet bederven. Ik heb rustig mijn tijd genomen om foto's te maken uit wel 30 verschillende hoeken. Ik heb mezelf erop betrapt dat ik soms de toeristen, die hier vandaag nogal schaars waren, stiekem in het oog hield zodat ik ze kon vragen om een foto te maken. Ik ben nog nét niet achter sommigen van hen aangelopen. Als soloreiziger is het soms wat onhandig maar de zelfontspanner heeft mij vandaag al meerdere keren geholpen met goed resultaat al zeg ik het zelf. Wat een uitvinding! Heerlijk rondgefietst (soms per ongeluk aan de rechterkant van de baan) en alles in me opgenomen. Mijn dag was al snel gevuld. Alweer een ander bed om in te slapen waarbij ik deze keer de lakens grondig heb gecheckt. De beten op mijn benen zijn behoorlijk groot maar de jeuk is minder. Ik zal misschien toch maar zoals Annie zegt op mijn eigen laken slapen.

Deze ochtend ben ik door de gastheer gedropt bij het busstation om m'n reis te kunnen vervolgen richting Trincomalee, aan de oostkust. Zo vriendelijk als hij was heeft hij de hele tijd naast m'n zijde gewacht tot de bus er was, en me dan mee 'geïnstalleerd'. De bus reed hard, heel hard. Ik dacht een fijn dutje te kunnen doen, maar het grootste deel van de tijd heb ik m'n ogen op de weg gehouden in de hoop dat we niets of niemand zouden aanrijden. Ruim drie uur later kwam ik aan op het centrale busstation in Trinco. Het weer was miezerig, bewolkt, huilerig, zoals we dat in België gewoon zijn. Dit keer was ik lichtjes geïrriteerd door de tuktuk chauffeur die meteen op me afgestapt kwam. Ik was nog volop de riemen van mijn rugzak aan het aantrekken, even aan het bekomen of er stond alweer iemand te vragen waar ik naartoe moest. 'Touristic area, Nilaveli en Uppuveli Beach Ma'am?' Ik weet dat dat de toeristische plaatsen zijn maar ik moet daar niet zijn dacht ik bij mezelf. Lichtelijk gefrustreerd dan toch bij meneer ingestapt en vertrokken. Mijn eerste indrukken van Trinco blijven vandaag nog wat nazinderen. Het is absoluut in de verste verte geen 'typische' toeristenplaats. Het strand is er, dat wel, en de zon normaal ook, maar niet vandaag. Mijn guesthouse ligt in een 'achteraf' steegje, ver weg van grote resorts die hier ongetwijfeld zijn. Het ligt wel vlak aan het strand, en daardoor heeft het natuurlijk een grote meerwaarde. Een kamer zo groot als een ingemaakte kas, heel erg basic, gemeenschappelijke badkamer en een keuken waar ik zelfs geen kijkje in durf te nemen. Maar wel weer lachende gezichten die me begroeten.
Er was vandaag toch iets waardoor ik dacht 'Ik wil hier zo snel mogelijk weer vertrekken'. Op zo'n moment moet je jezelf wellicht even de tijd geven, rustig acclimatiseren en daarna pas overgaan tot eventuele beslissingen. Ik heb me rustig geïnstalleerd en bedacht wat ik kon doen met dit miserabele weer. Ik heb besloten om een wandelingetje te maken gezien er van snorkelen, een boottocht of gewoon aan het strand liggen niet veel zou komen. Tijdens mijn tocht naar het stadje merkte ik dat de mensen geen toeristen gewoon zijn. Veel Sri Lankanen staren je aan, maar hier is het nog net iets anders. Ik ben onderweg welgeteld drie blanke toeristen tegengekomen. Dat vond ik vandaag ergens heel bevrijdend, maar dat maakte ook dat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde. Gezien de omgeving waar ik me in bevond was dat niet heel ongewoon. Ik weet zelfs niet hoe ik Trinco het beste kan omschrijven, alleen dat het een hele diepe indruk nalaat, in welke zin dan ook. Ik heb sloppenwijken gezien, echte armoede, waarbij ik me al helemaal vervelend en 'out of place' voelde. Ik ben bijna kokhalzend voorbij de lokale 'gedroogde' visstandjes gelopen, vies en vuil met een geur die behoorlijk penetrant is. Maar ook dat hoort bij reizen denk ik. Het moeten niet steeds dezelfde toeristische plekjes zijn met strandbedden en parasollen. Ondanks mijn nogal onbehaaglijk gevoel bij dit alles, heb ik het geabsorbeerd als een spons. Het contrast van de sloppenwijk met de prachtige tempels die ik gezien heb is bijna niet te vatten. 'Waarom?' denk ik dan. Hoewel Trinco gezien kan worden als een heel lelijke stad, zijn al die facetten die ik beschreven heb wel heel belangrijk om gezien te hebben naar mijn gevoel. En het is hoe dan ook, nú al, een van de steden die het meeste indruk op me gemaakt zal hebben. De desolate stranden zijn triest , ongelooflijk mooi en fotogeniek tegelijkertijd. Het lijkt of de tsunami van 2004 hier net gepasseerd is op sommige plekken. Gebouwen in opbouw en gebouwen in volledig verval. En dan te bedenken dat hier op sommige plaatsen resorts staan zo groot als 50 voetbalvelden. Ik ben dankbaar dat ik daar niet verblijf, ik zou het mezelf niet vergeven wetende dat deze zaken achter de hoek schuilen. Hallucinant.
Op het einde van deze dag was ik een beetje opgelucht terug te keren naar m'n guesthouse. Met dubbele gevoelens heb ik wel genoten van mijn overigens geweldige avondmaal van schelpdieren en vis, bereid in die keuken waarin ik niet durfde te kijken, maar wat een festijn (en ik voel me nog altijd prima). Toen ik de lachende gezichten van mijn gastheer en gastvrouw zag, bedacht ik weer hoe mooi het ook eigenlijk is. Het maakt niet uit waar je guesthouse staat, en zelfs al is het in een steegje, als je zo verzorgd wordt doet dat er niet toe en wordt alles rooskleurig. Mijn verhaal kon ik vanavond delen met de enige andere gast hier in het guesthouse, een vrolijke welbespraakte Duitser die toevallig een flesje Arrack (de lokale likeur) gekocht had. Na een dag van diepe indrukken en slecht weer kon ik hem toch nog heel mooi afsluiten, genietend van een drankje, aan het strand, en onder de sterrenhemel, want ja, de hemel is hier dan toch nog opgeklaard....
Bedankt voor alle berichtjes en tot schrijfs!
Xxxxxxxxx