Lost in TranSrilankation
Blijf op de hoogte en volg Britt
25 Februari 2017 | Sri Lanka, Kandy
Week zes. Het is af en toe wat moeilijker geweest maar over het algemeen heb ik een heel fijne laatste week gehad. De manier waarop ze soms met de baby's omgaan staat toch ver van die van ons. In het begin van de week kwam er een Nederlands koppel langs uit Rotterdam. Zij komen hier blijkbaar al vier jaar en helpen met het kuisen van de bedden, de algemene hygiene en nemen vaak pampers en luierzalf mee. Het was overigens fijn om even Nederlands te praten en het is heel gek om dat van mezelf te horen na zes weken Engels! Het koppel heeft contact met een plaatselijke monnik die de toestanden in het weeshuis probeert aan te pakken. Zonder hulp van een local gaat dit waarschijnlijk nooit lukken. Het zal veel tijd vragen maar als ze volhouden met deze plaatselijke monnik hebben ze misschien meer kans om iets wezenlijks te kunnen veranderen. Het doet deugd om te zien dat er mensen zijn die hier al jaren komen en kost wat kost hun steentje proberen bijdragen en dat de hulp van een duurzamere aard is. Ik heb hun gegevens gekregen en wie weet kan ik hier in de toekomst nog iets mee doen!
Maandagochtend heb ik ontdekt dat mijn iPad gestolen was uit mijn beveiligd kastje hier in het huis. Zo beveiligd was het dus niet want het bleek dat de schuif boven de mijne volledig verwijderd kon worden. Gevolg: iemand kon eenvoudig mijn iPad uit mijn schuif nemen. Na veel vijven en zessen en 'Sorry, sorry, sorry's' ben ik de dag erna begeleid naar het plaatselijke politiekantoor om toch maar aan te geven dat ik beroofd was. Ik moet wel toegeven dat ze mijn klacht serieus namen. Verder was het een redelijk enerverende ervaring gezien de administratie hier en het hele proces, wat dat ook mag zijn want ik kon natuurlijk helemaal niet volgen, dezelfde efficiëntie had als een peuter die een boterham met choco eet. Rommelig en langdurig. Vier politiemannen (4!) hebben mij en mijn 'begeleider' van de dag terug geëscorteerd naar het huis in Kandy om de kast te controleren en nogmaals het verhaal te horen. Ik voelde me al een beetje beschaamd dat het zover gekomen was en dacht bij mezelf 'Jongens, het is maar een ipad'. Maar goed, als ze dit hier op deze manier oplossen dan zal ik maar meegaan in het verhaal. Volledig 'lost in translation', kwam er uiteindelijk een voorstel op tafel om me ter plekke cash te betalen ter compensatie voor het geleden verlies. Ik voelde me nu helemaal vervelend omdat het niet om het geld ging maar om het principe en de onhandigheid van het verlies van mijn iPad. Ik heb dit toen meermaals proberen duidelijk maken dat ik geen som geld hoef te hebben en was nogal van de wijs gebracht door het voorstel. Het verhaal hierachter was dat als ik mijn klacht verder zou indienen het misschien zes maanden tot een jaar kon duren vooraleer ik hier iets van zou horen, en zo heeft mijn reisverzekering die diefstal dekt uiteraard vrij weinig zin. Ik bleef me ondertussen maar afvragen of ze het meenden of dat ze mij met z'n allen iets wijs aan het maken waren. De verantwoordelijke van de organisatie ,Damika, overigens een heel toffe kerel, bleef aandringen op het aannemen van de som geld. Het ging zelfs zó ver dat hij vroeg hoeveel ik moest hebben; 50000 roepies, of meer? Zowel geamuseerd als geschokt kon ik mijn oren niet geloven en bleef maar herhalen dat dat niet nodig was en dat ik hier niets over wilde beslissen. Ik vroeg waar dat geld vandaan zou komen en bleef zeggen dat ik dit niet zomaar kon accepteren. De politiemannen hadden er duidelijk lol in onderling en voerde waarschijnlijk gesprekken over de geshockeerde blanke Westerling die voor hen zat. Uiteindelijk zag ik ook geen andere oplossing meer dan het geld aan te nemen, een verklaring op te stellen dat ik het ontvangen had en daarbij mijn klacht introk, en netjes 30000 roepies in mijn portomonnee te steken. Dit is ongeveer 200€ en ik bleef me maar afvragen of dit een grap was of gewoon hoe het hier werkte. Ik kon er nadien hartelijk om lachen omdat de hele situatie gewoon te gek voor woorden was, alleen al de heisa die er gemaakt werd was opvallend. De rest van de dag ben ik dan maar de stad ingetrokken om het een en ander te regelen, een USB stick te kopen, een kabel voor mijn camera, zodat ik weer een tijdje verder kon zonder zorgen over waar ik mijn foto's kwijt moest. Ik had me voor deze reis nochtans heel goed voorbereid, maar op een diefstal IN het vrijwilligershuis had ik nu niet gerekend! Ik heb in ieder geval nog een plezante dag gehad, heb nog goed gelachen over de manier van aanpakken hier, en heb dan maar het noodzakelijke aan het aangename gekoppeld en me begeven naar het enige hotel met snelle WiFi, én zwembad. Van hieruit kon ik alles backuppen van foto's etc, een hotel boeken voor vanavond en ja, ook gewoon even ontspannen en bekomen van mijn gekke ochtend. Weeral een ervaring rijker.
Woensdag dan weer naar het weeshuis. Een 'nieuwe' baby is binnengebracht. Een meisje van 2 maanden oud waarvan de mama amper 16 jaar is. Het volledig verhaal ken ik niet, maar misschien is dat maar goed ook. Vaak worden baby's bij het weeshuis gedropt om verschillende redenen. Ofwel betreft het tienermoeders, ofwel een gehandicapt kindje waardoor de familie, hoe erg het ook klinkt, beschaamd is voor het kind (er wordt geloofd dat wanneer je een gehandicapt kind hebt, je in een vorig leven slechte dingen gedaan hebt en daarvoor 'gestraft' wordt. Gehandicapte kinderen worden vaak verscholen van de buitenwereld), of simpelweg ouders die het kind niet langer willen of er niet voor kunnen zorgen wegens financiële tekorten etc. Op de bus naar huis ben ik trouwens deze week nog geconfronteerd geworden met het hele geloof ivm gehandicapte kinderen/mensen. Toen er een mindervalide jongen opstapte en naast een oudere man plaatsnam, ging deze vanaf dat hij de kans zag ergens anders, naast iemand anders, zitten. Het was dus niet om alleen te zitten, maar duidelijk vanwege zijn gebuur. Confronterend en totaal onterecht natuurlijk maar ik denk dat het geloof er zo ingebakken zit dat daar niets aan te veranderen is.
In totaal zijn er trouwens drie nieuwe kinderen bij het weeshuis binnengebracht deze week.
Dinsdag toen ik er niet was is er ook hoofdluis ontdekt bij de kinderen. Als er 1 ding is dat ik niet wil voor de rest van mijn trip hier, is het een parasiet. Dus goed beschermen was de boodschap en we hebben gebruik gemaakt van doeken om ons hoofd te bedekken. Vanaf dan deden we dagelijks check-ups bij elkaar om te zien of er iets te bespeuren was. De kindjes in het weeshuis die hoofdluis hadden kregen allen een scheerbeurt, wat ook weer triest is om zien, gezien vele van hen een mooie bos zwart haar hebben. Ik ben de week wel luisvrij doorgekomen.
Op mijn laatste dag in het weeshuis was het, zoals verwacht, moeilijk om afscheid te nemen van de kindjes. Hoe vervelend ze soms ook konden zijn, ik draag ze voor altijd in mijn hart en die gezichtjes vergeet ik nooit meer. De hele ervaring heeft 'de ver van mijn bed show' een persoonlijke zaak gemaakt voor mij en heeft me enorm veel bijgebracht.
Vrijdagavond heb ik nog genoten van mijn laatste avond hier en zijn we met de drie resterende vrijwilligers van ons groepje op pad gegaan naar een goed restaurant. Eindelijk een gezellig plekje om te vertoeven met eten dat 'deftig' bereid is. En cocktails. Heerlijk. Deze ochtend het moment van de waarheid, gezien ik mijn rugzak moest inpakken en hopen dat ik alles bijhad. Over die iPad moest ik me gelukkig al geen zorgen meer maken;). Ik heb enkele dingen achtergelaten die voor nutteloos gewicht zorgden. Zo gaat dat dan als backpacker vermoed ik. 'S avonds met de tuktuk naar mijn hotel gebracht, niet ver buiten het centrum van Kandy. Het was best lastig afscheid te moeten nemen van mijn vrienden hier. Anderhalve maand hebben we toch behoorlijk intensief samengeleefd dus de band die je dan krijgt is heel sterk. Maar hier zit ik dan, te genieten van de rust en het iets comfortabelere bed. Gek dat er al anderhalve maand voorbij is en ik er nu alleen voor sta! Maar ik heb zó veel zin om alles hier op mijn eentje te verkennen en te zien wat elke dag me brengt. Morgen vertrek ik richting Dambulla iets noordelijker gelegen ten opzichte van Kandy. Met een busrit van twee uur (wat waarschijnlijk op drie uur uitdraait, ik ken het al) zou ik er moeten geraken. De eerste keer met m'n rugzak op de bus is een beetje spannend gezien ik nu redelijk afhankelijk ben van m'n bagage en ik dus niet wil dat er nog eens iets gestolen wordt. Goed opletten is de boodschap maar dat komt wel goed.
Er staan me zeker nog heel mooie dingen te wachten.
Volgende updates zullen hopelijk iets sneller gaan vanaf nu, gezien ik overal WiFi heb normaal. Het blijft natuurlijk naar Sri Lankaanse normen maar goed, dat zien we dan wel!
Until next time,
Ayubowan en heel veel liefs!
Xxxxxxx
Maandagochtend heb ik ontdekt dat mijn iPad gestolen was uit mijn beveiligd kastje hier in het huis. Zo beveiligd was het dus niet want het bleek dat de schuif boven de mijne volledig verwijderd kon worden. Gevolg: iemand kon eenvoudig mijn iPad uit mijn schuif nemen. Na veel vijven en zessen en 'Sorry, sorry, sorry's' ben ik de dag erna begeleid naar het plaatselijke politiekantoor om toch maar aan te geven dat ik beroofd was. Ik moet wel toegeven dat ze mijn klacht serieus namen. Verder was het een redelijk enerverende ervaring gezien de administratie hier en het hele proces, wat dat ook mag zijn want ik kon natuurlijk helemaal niet volgen, dezelfde efficiëntie had als een peuter die een boterham met choco eet. Rommelig en langdurig. Vier politiemannen (4!) hebben mij en mijn 'begeleider' van de dag terug geëscorteerd naar het huis in Kandy om de kast te controleren en nogmaals het verhaal te horen. Ik voelde me al een beetje beschaamd dat het zover gekomen was en dacht bij mezelf 'Jongens, het is maar een ipad'. Maar goed, als ze dit hier op deze manier oplossen dan zal ik maar meegaan in het verhaal. Volledig 'lost in translation', kwam er uiteindelijk een voorstel op tafel om me ter plekke cash te betalen ter compensatie voor het geleden verlies. Ik voelde me nu helemaal vervelend omdat het niet om het geld ging maar om het principe en de onhandigheid van het verlies van mijn iPad. Ik heb dit toen meermaals proberen duidelijk maken dat ik geen som geld hoef te hebben en was nogal van de wijs gebracht door het voorstel. Het verhaal hierachter was dat als ik mijn klacht verder zou indienen het misschien zes maanden tot een jaar kon duren vooraleer ik hier iets van zou horen, en zo heeft mijn reisverzekering die diefstal dekt uiteraard vrij weinig zin. Ik bleef me ondertussen maar afvragen of ze het meenden of dat ze mij met z'n allen iets wijs aan het maken waren. De verantwoordelijke van de organisatie ,Damika, overigens een heel toffe kerel, bleef aandringen op het aannemen van de som geld. Het ging zelfs zó ver dat hij vroeg hoeveel ik moest hebben; 50000 roepies, of meer? Zowel geamuseerd als geschokt kon ik mijn oren niet geloven en bleef maar herhalen dat dat niet nodig was en dat ik hier niets over wilde beslissen. Ik vroeg waar dat geld vandaan zou komen en bleef zeggen dat ik dit niet zomaar kon accepteren. De politiemannen hadden er duidelijk lol in onderling en voerde waarschijnlijk gesprekken over de geshockeerde blanke Westerling die voor hen zat. Uiteindelijk zag ik ook geen andere oplossing meer dan het geld aan te nemen, een verklaring op te stellen dat ik het ontvangen had en daarbij mijn klacht introk, en netjes 30000 roepies in mijn portomonnee te steken. Dit is ongeveer 200€ en ik bleef me maar afvragen of dit een grap was of gewoon hoe het hier werkte. Ik kon er nadien hartelijk om lachen omdat de hele situatie gewoon te gek voor woorden was, alleen al de heisa die er gemaakt werd was opvallend. De rest van de dag ben ik dan maar de stad ingetrokken om het een en ander te regelen, een USB stick te kopen, een kabel voor mijn camera, zodat ik weer een tijdje verder kon zonder zorgen over waar ik mijn foto's kwijt moest. Ik had me voor deze reis nochtans heel goed voorbereid, maar op een diefstal IN het vrijwilligershuis had ik nu niet gerekend! Ik heb in ieder geval nog een plezante dag gehad, heb nog goed gelachen over de manier van aanpakken hier, en heb dan maar het noodzakelijke aan het aangename gekoppeld en me begeven naar het enige hotel met snelle WiFi, én zwembad. Van hieruit kon ik alles backuppen van foto's etc, een hotel boeken voor vanavond en ja, ook gewoon even ontspannen en bekomen van mijn gekke ochtend. Weeral een ervaring rijker.
Woensdag dan weer naar het weeshuis. Een 'nieuwe' baby is binnengebracht. Een meisje van 2 maanden oud waarvan de mama amper 16 jaar is. Het volledig verhaal ken ik niet, maar misschien is dat maar goed ook. Vaak worden baby's bij het weeshuis gedropt om verschillende redenen. Ofwel betreft het tienermoeders, ofwel een gehandicapt kindje waardoor de familie, hoe erg het ook klinkt, beschaamd is voor het kind (er wordt geloofd dat wanneer je een gehandicapt kind hebt, je in een vorig leven slechte dingen gedaan hebt en daarvoor 'gestraft' wordt. Gehandicapte kinderen worden vaak verscholen van de buitenwereld), of simpelweg ouders die het kind niet langer willen of er niet voor kunnen zorgen wegens financiële tekorten etc. Op de bus naar huis ben ik trouwens deze week nog geconfronteerd geworden met het hele geloof ivm gehandicapte kinderen/mensen. Toen er een mindervalide jongen opstapte en naast een oudere man plaatsnam, ging deze vanaf dat hij de kans zag ergens anders, naast iemand anders, zitten. Het was dus niet om alleen te zitten, maar duidelijk vanwege zijn gebuur. Confronterend en totaal onterecht natuurlijk maar ik denk dat het geloof er zo ingebakken zit dat daar niets aan te veranderen is.
In totaal zijn er trouwens drie nieuwe kinderen bij het weeshuis binnengebracht deze week.
Dinsdag toen ik er niet was is er ook hoofdluis ontdekt bij de kinderen. Als er 1 ding is dat ik niet wil voor de rest van mijn trip hier, is het een parasiet. Dus goed beschermen was de boodschap en we hebben gebruik gemaakt van doeken om ons hoofd te bedekken. Vanaf dan deden we dagelijks check-ups bij elkaar om te zien of er iets te bespeuren was. De kindjes in het weeshuis die hoofdluis hadden kregen allen een scheerbeurt, wat ook weer triest is om zien, gezien vele van hen een mooie bos zwart haar hebben. Ik ben de week wel luisvrij doorgekomen.
Op mijn laatste dag in het weeshuis was het, zoals verwacht, moeilijk om afscheid te nemen van de kindjes. Hoe vervelend ze soms ook konden zijn, ik draag ze voor altijd in mijn hart en die gezichtjes vergeet ik nooit meer. De hele ervaring heeft 'de ver van mijn bed show' een persoonlijke zaak gemaakt voor mij en heeft me enorm veel bijgebracht.
Vrijdagavond heb ik nog genoten van mijn laatste avond hier en zijn we met de drie resterende vrijwilligers van ons groepje op pad gegaan naar een goed restaurant. Eindelijk een gezellig plekje om te vertoeven met eten dat 'deftig' bereid is. En cocktails. Heerlijk. Deze ochtend het moment van de waarheid, gezien ik mijn rugzak moest inpakken en hopen dat ik alles bijhad. Over die iPad moest ik me gelukkig al geen zorgen meer maken;). Ik heb enkele dingen achtergelaten die voor nutteloos gewicht zorgden. Zo gaat dat dan als backpacker vermoed ik. 'S avonds met de tuktuk naar mijn hotel gebracht, niet ver buiten het centrum van Kandy. Het was best lastig afscheid te moeten nemen van mijn vrienden hier. Anderhalve maand hebben we toch behoorlijk intensief samengeleefd dus de band die je dan krijgt is heel sterk. Maar hier zit ik dan, te genieten van de rust en het iets comfortabelere bed. Gek dat er al anderhalve maand voorbij is en ik er nu alleen voor sta! Maar ik heb zó veel zin om alles hier op mijn eentje te verkennen en te zien wat elke dag me brengt. Morgen vertrek ik richting Dambulla iets noordelijker gelegen ten opzichte van Kandy. Met een busrit van twee uur (wat waarschijnlijk op drie uur uitdraait, ik ken het al) zou ik er moeten geraken. De eerste keer met m'n rugzak op de bus is een beetje spannend gezien ik nu redelijk afhankelijk ben van m'n bagage en ik dus niet wil dat er nog eens iets gestolen wordt. Goed opletten is de boodschap maar dat komt wel goed.
Er staan me zeker nog heel mooie dingen te wachten.
Volgende updates zullen hopelijk iets sneller gaan vanaf nu, gezien ik overal WiFi heb normaal. Het blijft natuurlijk naar Sri Lankaanse normen maar goed, dat zien we dan wel!
Until next time,
Ayubowan en heel veel liefs!
Xxxxxxx
-
25 Februari 2017 - 23:50
Annie:
Hallo Britt, ja das een heel verhaal. Het is heel spijtig van je ipad. En vooral omdat het gebeurt terwijl jij vrijwillig goed en eerlijk werk verricht. En wie heeft dat gedaan...kan zelfs een andere vrijwilliger zijn ...dat zul je nooit te weten komen. Soms kun je traceren met de app...waar is mijn iphone-ipad. Dan weet je of hij in Germany zit of nog steeds in Sri-Lanka ...en dan . Dan hedde nog niets . Het gaat niet alleen om die compensatie maar al je leuke gegevens die erop staan . Ik zou dat verschrikkelijk vinden . Mijn ipad is steeds mijn grootste vriend op verlof . Elke avond gaan de foto's erop en komt de postbode langs!!!!!
Maar ja er zijn ergere dingen die daar kunnen gebeuren ...alleen het gedacht uit je prive kastje .....
Wel nu begint je avontuur. Busritten die zoals je zegt 2 u zouden moeten duren en het worden er 3!!! Dan ben je nog van het goede gedacht . Ik zou op 4 a 5 u rekenen. Heb ook al kippen en geiten mee op de bus gehad en waar 2 man kan zitten worden er ook soms 4 . Zelfs van die kleine krukjes worden ook nog in het gang gedeelte gezet. Steeds handig is ook een grote plastiek zak rond uw rugzak doen voor transport. Soms worden zakken op het dak v d bus geladen ( stof- regen) . Eens ter plekke geniet van alles, laat alles op je afkomen en onderga alle goede en minder goede dingen. Geduld is heel belangrijk . Wees heel voorzichtig en misschien heb ik het al gezegd ga op je gevoel af wat mensen vertrouwen betreft.....maar op reis zeg ik altyd dat ge zgz uw eigen moeder ni moogt vertrouwen ....Maak mooie dingen mee en enjoy XXXXXXX -
26 Februari 2017 - 06:55
Ma:
Hallo Britt,
Weeral een mooi verslag van je belevenissen.
Spijtig van dat voorval met die Ipad.
Mooie foto's van een bijzonder land.
Geniet van je nieuwe avonturen en pas goed op jezelf.
XXX -
26 Februari 2017 - 07:48
Patricia:
Stom van de iPad zeg!
En idd wat een gedoe als het hier zo zou gebeuren zou ik toch is kijken of er ergens een verborgen camera te bespeuren is.
Ik wens je veel succes op je trip alleen!
Xx -
26 Februari 2017 - 09:07
Papa:
Dag schat,
Weeral een prachtig verslag. Het valt me op dat je zaken en werkwijzen van volwassenen gaat vergelijken met baby's en peuters eetgewoonten. Wat zes weken kunnen doen hé ;-)
Deze ervaringen zul je de rest van je leven wel koesteren denk ik, en ook een berdere kijk op het leven geven.
Nu ben ik,vooral benieuwd ( en jij ook vermoed ik :-)) naar wat je daar allemaal gaat ontdekken.
Hou je daar goed en tot de volgende ( chat, sms, whatsapp, ...)
Ga nu je foto's backuppen.
Xxxxx, papa
-
26 Februari 2017 - 09:31
Mama :
Dag meisje,
Je verhaal hadden we natuurlijk al in geuren en kleuren gehoord via FaceTime maar het is toch heel leuk dat achteraf nog eens rustig te kunnen lezen. Je kan het ook zo mooi in een verhaal gieten. Weeral een talent van jou ! Ik kan me voorstellen dat het afscheid best moeilijk was, maar je vertrekt wel met (figuurlijk dan) meer bagage dan je gekomen was. En dat draag je je hele leven mee. Fijn ook om te horen over die Nederlandse mensen die elk jaar terugkomen om de "druppel op de hete plaat" te zijn. Het geeft me weer een beetje meer vertrouwen in "de mens". En misschien kan daar later nog iets uit groeien op gelijk welke manier en dat geldt ook voor ons.
Zo, en nu is het dan you and yourself. Een heel ander deel van je prachtige reis, een deel waarin je helemaal op jezelf teruggeplooid zal worden, een deel dat weer een heel andere invloed zal hebben op je groei naar de prachtige vrouw die je al bent maar nog verder zal worden. Het zal ook voor mij een ander deel zijn, het deel waarin ik me toch iets meer zorgen zal maken over hoe het je daar gaat, maar ik weet dat jij je plan wel zal trekken.
Geniet ervan kind en neem alles maar goed in je op. We kijken uit naar het volgende ...
Kussen, mams. -
26 Februari 2017 - 10:27
Broer:
Hey zusje,
Stom voorval van die iPad, maar zoals je zelf zegt: het is maar een iPad he. Misschien kunnen die agenten beter bokes me choco eten in plaats van polies te spelen :-).
Wederom een boeiend verslag van de gebeurtenissen ginder.
Geniet nu van je Trip alleen! Wees wel voorzichtig en laat ni té veel meer pikken hé ;-)
Tot lees', hoors,...
Dikke kussen,
Broer.
xxx -
26 Februari 2017 - 12:58
Ines:
Amai weer een heel verhaal! Haha ik zien u daar al zitte in da kantoor... No no cash it is just the idea that it is stolen. Silly white girl. Alez wel goe da ge de luizenplaag goe zijt doorgekomen. Da zou al helemaal niks geweest zijn.. Ja britt als ge wilt scheren we u ook kaal ze, we zijn nu toch bezig. Ma het einde van het werk gedeelte is er dan toch gekomen. Nu nog verder op ontdekking. Gaan er nog mensen van de groep mee verder of ist echt op uw eigen alleen nu? Ik kijk al uit naar uw thuiskomst!! Dikke kus ines -
26 Februari 2017 - 14:15
Tante Danie:
Hey Britt
spijtig van je IPad maar hey it is just a material thing, en vervangbaar die ervaringen die je nu opdoet zijn dat niet.
Die weken zijn gevlogen, geniet van het avontuur dat je nu aangaat. En onderga af en toe toch maar het aangename van wat luxe, die een doorsnee toerist ervaart. Toch zullen de avonturen als backpacker je het meeste voldoening geven en de mooiste herinneringen creëren.
Ik kijk uit naar je volgende reisverslag.
groetjes
Tante Danie
-
27 Februari 2017 - 14:10
Ellen:
Hoi Britt,
Wat een mooi verhaal. Je schrijft overigens erg boeiend en bindend over je gebeurtenissen. Alweer 6 weken verder en vele ervaringen rijker. Niet voor te stellen dat dit bestaat...Ik volg je verhalen en ervaringen met plezier en bewondering voor je doorzettingsvermogen. Wat een ervaringen. Ze zullen je veel brengen dat zul je wellicht achteraf beseffen.
Nu volgt het onderdeel alleen reizen en mooie dingen gaan ervaren en zien. Ik wens je alle moois en veel goeds toe. Er komt iets op je pad en laat dat er maar gewoon zijn. Wel goed op jezelf passen en graag tot hoors in je volgende update.
Liefs en kus uit Eindhoven,
Ellen -
28 Februari 2017 - 22:39
Sandra Beullens:
Hey Britt, heel veel succes op je laatste deel alweer van de reis, er op je eentje op uit gaan, geniet van alles wat je tegen komt, maar vooral hou het veilig, in belgië zijn heel veel mensen die je graag zien terug komen !!!! En gezien het personeelsgebrek op 9D horen wij daar ook bij !!!!!!!!!!! Groetjes, S .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
